Het BOLC is weer terug.
10 jaar geleden (in 2010) werd de Nederlandse verpleegster Lucia de Berk bij een nieuw proces vrijgesproken van een aanklacht van 7 moorden en 3 pogingen tot moord in ziekenhuizen in Den Haag in een aantal jaren in de aanloop naar slechts een paar dagen voor de gedenkwaardige datum van “9-11”. De laatste moord zou in de nacht van 4 september 2001 zijn gepleegd. De volgende middag meldden de ziekenhuisautoriteiten een reeks onverklaarbare sterfgevallen aan de gezondheidsinspectie en de politie. Ook plaatsten ze Lucia de B., zoals ze bekend werd in de Nederlandse media, op ‘non-active’. De media meldden dat er ongeveer 30 verdachte sterfgevallen en reanimaties werden onderzocht. De ziekenhuisautoriteiten meldden niet alleen wat volgens hen vreselijke misdaden waren, ze geloofden ook dat ze wisten wie de dader was.
De wielen van gerechtigheid draaien langzaam, dus er was een proces en een veroordeling; een beroep en een nieuw proces en een veroordeling; eindelijk een beroep op het hooggerechtshof. Het duurde tot 2006 voordat de veroordeling (levenslange gevangenisstraf, die in Nederland pas wordt beëindigd als de veroordeelde de gevangenis verlaat in een kist) onherroepelijk wordt. Alleen nieuw bewijs kan het omverwerpen. Nieuwe wetenschappelijke interpretaties van oud bewijs worden niet als nieuw bewijs beschouwd. Er was geen nieuw bewijs.
Maar al, in 2003-2004, maakten sommige mensen met een interne band met het Juliana Kinderziekenhuis zich al zorgen over de zaak. Nadat ze in vertrouwen met de hoogste autoriteiten over hun zorgen hadden gesproken, maar toen ze te horen kregen dat er niets aan te doen was, begonnen ze journalisten te benaderen. Langzaam maar zeker raakten de media weer geïnteresseerd in de zaak – het verhaal was niet meer het verhaal van de vreselijke heks die baby’s en oude mensen zonder duidelijke reden had vermoord, behalve voor het plezier in het doden, maar van een onschuldige persoon die was verminkt door pech, incompetente statistieken en een monsterlijk bureaucratisch systeem dat eens in beweging, niet kon worden gestopt.
Onder de supporters van Metta de Noo en Ton Derksen waren enkele professionele statistici, omdat Lucia’s aanvankelijke veroordeling was gebaseerd op een foutieve statistische analyse van door het ziekenhuis verstrekte onjuiste gegevens en geanalyseerd door amateurs en verkeerd begrepen door advocaten. Anderen waren informatici, sommigen waren ambtenaren op hoog niveau van verschillende overheidsorganen die ontsteld waren over wat ze zagen gebeuren; er waren onafhankelijke wetenschappers, een paar medisch specialisten, een paar mensen met een persoonlijke band met Lucia (maar geen directe familie); en vrienden van zulke mensen. Sommigen van ons werkten vrij intensief samen en werkten met name aan de internetsite voor Lucia, bouwden er een Engelstalige versie van en brachten deze onder de aandacht van wetenschappers over de hele wereld. Toen kranten als de New York Times en The Guardian begonnen te schrijven over een vermeende gerechtelijke dwaling met verkeerd geïnterpreteerde statistieken, ondersteund door opmerkingen van Britse topstatistici, hadden de Nederlandse journalisten nieuws voor de Nederlandse kranten, en dat soort nieuws werd zeker opgemerkt in de gangen van de macht in Den Haag.
Snel vooruit naar 2010, toen rechters niet alleen Lucia onschuldig verklaarden, maar voor de rechtszaal hard-op verklaarden dat Lucia samen met haar collega-verpleegkundigen uiterst professioneel had gevochten om het leven van baby’s te redden die onnodig in gevaar werden gebracht door medische fouten van de medisch specialisten die waren belast met hun zorg. Ze vermeldden ook dat alleen omdat het tijdstip van overlijden van een terminaal zieke persoon niet van tevoren kon worden voorspeld, dit niet betekende dat het noodzakelijkerwijs onverklaarbaar en dus verdacht was.
Enkelen van ons, opgetogen door onze overwinning, besloten om samen te werken en een soort collectief te vormen dat zou kijken naar andere ‘verloren zaken’ met mogelijke justitiele dwalingen waar de wetenschap misbruikt was. Ik had al had mijn eigen onderzoeksactiviteiten omgebogen en gericht op het snelgroeiende veld van forensische statistiek, en ik was al diep betrokken bij de zaak Kevin Sweeney en de zaak van José Booij. Al snel hadden we een website en waren we hard aan het werk, maar kort daarna gebeurde er een opeenvolging van ongelukken. Ten eerste betaalde het ziekenhuis van Lucia een dure advocaat om me onder druk te zetten namens de hoofdkinderarts van het Juliana Children’s Hospital. Ik had namelijk wat persoonlijke informatie over deze persoon (die toevallig de schoonzus was van Metta de Noo en Ton Derksen) geschreven op mijn homepage aan de Universiteit van Leiden. Ik voelde dat het van cruciaal belang was om te begrijpen hoe de zaak tegen Lucia was begonnen en dit had zeker veel te maken met de persoonlijkheden van enkele sleutelfiguren in dat ziekenhuis. Ik schreef ook naar het ziekenhuis en vroeg om meer gegevens over de sterfgevallen en andere incidenten op de afdelingen waar Lucia had gewerkt, om het professionele onafhankelijke statistische onderzoek te voltooien dat had moeten plaatsvinden toen de zaak begon. Ik werd bedreigd en geïntimideerd. Ik vond enige bescherming van mijn eigen universiteit die namens mij dure advocatenkosten betaalde. Mijn advocaat adviseerde me echter al snel om toe te geven door aanstootgevend materiaal van internet te verwijderen, want als dit naar de rechtbank zou gaan, zou het ziekenhuis waarschijnlijk winnen. Ik zou de reputatie van rijke mensen en van een machtige organisatie schaden en ik zou moeten boeten voor de schade die ik had aangericht. Ik moest beloven om deze dingen nooit weer te zeggen en ik zou beboet worden als ze ooit herhaald zou worden door anderen. Ik heb nooit toegegeven aan deze eisen. Later heb ik wel wat gepubliceerd en naar het ziekenhuis opgestuurd. Ze bleven stil. Het was een interessante spel bluf poker.
Ten tweede schreef ik op gewone internetfora enkele zinnen waarin ik José Booij verdedigde, maar die de persoon die haar bij de kinderbescherming had aangegeven ook van schuld verweet. Dat was geen rijk persoon, maar zeker een slim persoon, en ze meldden mij bij de politie. Ik werd verdachte in een geval van vermeende laster. Geïnterviewd door een aardige lokale politieagent. En een paar maanden later kreeg ik een brief van de lokale strafrechter waarin stond dat als ik 200 euro administratiekosten zou betalen, de zaak administratief zou worden afgesloten. Ik hoefde geen schuld te bekennen maar kon ook niet aantekenen dat ik me onschuldig vond.
Dit leidde ertoe dat het Bureau Verloren Zaken zijn activiteiten een tijdje stopzette. Maar het is nu tijd voor een come-back, een “re-boot”. Ondertussen deed ik niet niets, maar raakte ik betrokken bij een half dozijn andere zaken, en leerde ik steeds meer over recht, over forensische statistiek, over wetenschappelijke integriteit, over organisaties, psychologie en sociale media. De BOLC is terug.
ORGANISATIE en PLANNEN
Het BOLC is al een paar jaar inactief, maar nu de oprichter de officiële pensioenleeftijd heeft bereikt, “herstart” hij de organisatie. Richard Gill richtte de BOLC op aan de vooravond van de vrijspraak van verpleegster Lucia de Berk in 2006. Een groep vrienden die nauw betrokken waren geweest bij de beweging om Lucia een eerlijk proces te bezorgen, besloten dat ze zo genoten van elkaars gezelschap en zoveel hadden geleerd van de ervaring van de afgelopen jaren, dat ze hun vaardigheden wilden uitproberen op enkele nieuwe cases. We kwamen snel een aantal ernstige problemen tegen en stopten onze website tijdelijk, hoewel de activiteiten in verschillende gevallen werden voortgezet, meer ervaring werd opgedaan, veel werd geleerd.
We vinden dat het tijd is om het opnieuw te proberen, nadat we enkele nuttige lessen hebben geleerd van onze mislukkingen van de afgelopen jaren. Hier is een globaal overzicht van onze plannen.
- Zet een robuuste formele structuur op met een bestuur (voorzitter, secretaris, penningmeester) en een adviesraad. In plaats van het de wetenschappelijke adviesraad te noemen, zoals gebruikelijk in academische organisaties, zou het een morele en / of wijsheidsadviesraad moeten zijn om op de hoogte te worden gehouden van onze activiteiten en ons te laten weten als ze denken dat we van de rails gaan.
- Eventueel een aanvraag indienen om een Stichting te worden. Dit betekent dat we ook zoiets zijn als een vereniging of een club, met een jaarlijkse algemene vergadering. We zouden leden hebben, die misschien ook donaties willen doen, aangezien het runnen van een website en het af en toe in de problemen komen geld kost.
- Schrijf over de zaken waar we de afgelopen jaren bij betrokken zijn geweest, met name: vermeende seriemoordenaars Ben Geen (VK), Daniela Poggiali (Italië); beschuldigingen van wetenschappelijk wangedrag in het geval van het proefschrift van een student van Peter Nijkamp; het geval van de AD Haring-test en de kwaliteit van Dutch New Herring; het geval van Kevin Sweeney.